6701
edits
Changes
Առանց խմբագրման ամփոփման
*Արվեստը որդին է տառապանքի և սիրո:
*Գեղեցիկ կանանց հետ հավասար տխրում եմ նրանց գեղեցկության կորչելու համար, և դա այլ զգացմունքների են ոմանք վերագրում, առանց հասկանալու, որ ինձ թախիծ բերողը կորչող-գնացող գեղեցկությունն է: Եթե նկարում եմ որևէ նրբություն, դետալ, գեղեցիկ մի շարժում կամ երանգ, որ անգամ սիրածը չի նկատում սիրածի մեջ, դա գեղեցկությունն ընկալելու սրությունից է, ոչ թե այլ բան…
*Կանայք ինձ շատ են վստահում, նույնիսկ այնպիսի բաներ, որ կգերադասեի չիմանալ: Որքան էլ տանջվեն-տառապեն` չեն կարող լռել, միևնույն է, մեկին պիտի ասեն, մի սրտակից պիտի գտնեն… ես էլ ի՞նչ – լսում եմ ու նկարում նրանց: ՈՒ ավելի ճիշտ եմ նկարում: Իմ բոլոր դիմանկարները, առանց բացառության, նախատիպեր ունեն… Միայն շորերը, զարդերն են իմ հորինածը: Եթե մարդը լավն է, ի՞նչու արտաքին ու ներքին բարեմասնություններին համապատասխան հագուստով չներկայանա: Եթե շատ-շատ եմ հավանում նրան, ի՞նչու, գոնե նկարի մեջ, թագավորական զգեստներ չնվիրեմ :Դա էլ իմ քմահաճույքը հաշվեք…
*Ինձ թվում է ձորերում մի բան ունեմ կորցրած, գնում եմ գտնելու և միշտ դատարկ ձեռքով տուն եմ գալիս…
*Թումանյանով գալիս ենք, Թումանյանով գնում ենք այս աշխարհից:
