Աբովյան Կառլոս Շավարշի

Աբովյան Կառլոս Շավարշի
Абовян Карлос Шаваршович
Այլ անուններ:	Կալո
Անգլերեն:	Abovyan Karlos
Հայերեն:	Աբովյան Կառլոս Շավարշի
Ծննդյան տարեթիվը:	17.10.1937
Ծննդավայրը:	Կիրովական, Հայաստանի Հանրապետություն
Մահվան տարեթիվը:	05.12.1992
Մահվան վայրը:	Վանաձոր, Հայաստանի Հանրապետություն
Համառոտ տվյալներ: Նկարիչ:

Կենսագրություն

Ծնվել է 1937թ. հոկտեմբերի 17-ին Հայաստանի Խորհրդային Հանրապետության Կիրովական քաղաքում (այժմ՝ Վանաձոր):

Կրթություն

• Մասնագիտացել է ինքնակրթությամբ:

Աշխատանքային գործունեություն

• Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո որպես նկարիչ-ձևավորող աշխատել է Կիրավականի քիմիական գործարանում:
• 1975թ.-ից ամբողջովին նվիրվել է գեղանկարչությանը:

Աշխատանքներ

• «Մարոյի թաղումը»:
• «Էլենի դիմանկարը», 1982:
• «Քրոջս դիմանկարը», 1984:
• «Ինքնանկար բերետով», 1986:
• «Ինքնանկար», 1989:
• «Լոռի: Մայրամուտի գույներ», 1991:

Այլ

• Ստեղծագործել է հիմնականում դիմանկարի ժանրում:
• Կտավներին յուրահատուկ են խորհրդապաշտությունը, գունային ոչ կաղապարային լուծումները, դինամիկան:
• 1995թ. ունեցել է անհատական ցուցահանդեսներ Երևանում և Վանաձորում (հետմահու):

Մեջբերումներ Կառլոս Աբովյանից

• Իմ կտավները իմ ժողովրդի հարստությունն են:
• Նկարչությունից դուրս ամեն ինչ հեշտ է:
• Նկարչության հետ դժվար է պայքարել: Ես պայքարում եմ իմ գաղափարների, իմ ազատության համար:
• Կյանքի իմաստը անիմաստությունն է. իզուր ենք այն փորձում գրել մեծատառով:
• Հանճարեղությունը պարզության մեջ է. դա հատուկ է մեծ արվեստագետներին:
• Չեմ տեղավորվում մարդկանց մեջ: Չեմ նկարի, երբ հիասթափվեմ մարդկանցից:
• Ինձ այսպիսին է դարձրել սովը, բնությունն ու գրքերը:
• Դուք չգտաք իմ սրտի ճանապարհը:
• Ինձ չնչին թողեք, որ ես մեծանամ:
• Նկարիչների միության անդամ դառնալով` ոչ ոք նկարիչ չի դառնում: Ավելորդ բաներ են էդ բոլորը: Քանի անգամ առաջարկել են, հրաժարվել եմ:Իսկական նկարիչը պիտի նկարի. դա է նրա խնդիրը. ցուցահանդեսներին մասնակցելը, էն էլ մի գործով, դատարկ բան է: Հետո, ամենամեծ նկարիչները միայն իրենց կարող են թույլ տալ կենդանության օրոք անհատական ցուցահանդես բացել` Պիկասոն, Շագալը, Սարյանը…
• Արվեստը որդին է տառապանքի և սիրո:
• Գեղեցիկ կանանց հետ հավասար տխրում եմ նրանց գեղեցկության կորչելու համար, և դա այլ զգացմունքների են ոմանք վերագրում, առանց հասկանալու, որ ինձ թախիծ բերողը կորչող-գնացող գեղեցկությունն է: Եթե նկարում եմ որևէ նրբություն, դետալ, գեղեցիկ մի շարժում կամ երանգ, որ անգամ սիրածը չի նկատում սիրածի մեջ, դա գեղեցկությունն ընկալելու սրությունից է, ոչ թե այլ բան…
• Կանայք ինձ շատ են վստահում, նույնիսկ այնպիսի բաներ, որ կգերադասեի չիմանալ: Որքան էլ տանջվեն-տառապեն` չեն կարող լռել, միևնույն է, մեկին պիտի ասեն, մի սրտակից պիտի գտնեն… ես էլ ի՞նչ – լսում եմ ու նկարում նրանց: ՈՒ ավելի ճիշտ եմ նկարում: Իմ բոլոր դիմանկարները, առանց բացառության, նախատիպեր ունեն… Միայն շորերը, զարդերն են իմ հորինածը: Եթե մարդը լավն է, ի՞նչու արտաքին ու ներքին բարեմասնություններին համապատասխան հագուստով չներկայանա: Եթե շատ-շատ եմ հավանում նրան, ի՞նչու, գոնե նկարի մեջ, թագավորական զգեստներ չնվիրեմ :Դա էլ իմ քմահաճույքը հաշվեք…
• Ինձ թվում է ձորերում մի բան ունեմ կորցրած, գնում եմ գտնելու և միշտ դատարկ ձեռքով տուն եմ գալիս…
• Թումանյանով գալիս ենք, Թումանյանով գնում ենք այս աշխարհից:
• Մեծերը մեծ գալիս, մեծ գնում են էս աշխարհից:
• Տիգրանյանը, Թումանյանը ինձ համար մնում են առեղծված. չեմ կարողանում հասկանալ՝ ոնց են «Անուշ» ստեղծել: Դա այնպիսի գործ է, որ ուզում ես ցանկացած ժամանակ լսել: « Անուշը» չես կարող մեկնաբանել, որովհետև այն հարազատ է, շատ հարազատ: Լսում ես « Անուշը» և սկսում թախծել կյանքի անցողիկության համար…
• Սուտ է, որ նկարիչը գործեր է ստեղծում ապագայի համար: Թե ուժեղ գործ եղավ` էսօր էլ կընկալվի: Էնքան ուժեղ ու միաժամանակ էնքան պարզ պիտի լինի արվեստի գործը, որ մեկ-երկու չէ, այլ տասնյակ սերունդների բավարարի, ապրեցնի: Թումանյանի արածի պես:
• Արվեստանոցում, թեկուզ աչքերս փակ, տեսնում եմ մեր բնության ամեն անկյունը, լույսի փոխվելը, գույների խաղը: Լիքն եմ դրանցով, բոլորն իմ մեջ են, ծնվածս օրից...
• Զարմանալի բաներ կան էս աշխարհում... ՈՒզում եմ նկարեմ, չէ՞, հանկարծ տեսնում եմ, որ մեջս մի խռով բան կա…Մինչև չգտնեմ, թե ով է խռովել, ում եմ նեղացրել, չեմ նկարում: Բայց ավելի շատ ես եմ խռոված լինում…
• Կտավի ամեն քառակուսին, ցանկացած ընտրությամբ ինքնին նկար պիտի լինի: Իսկական, ուժեղ նկարը, թե գլխիվայր դրած, թե կողքի, պիտի նայվի: Թե չէ նկարներ կան, որ միայն մի դիրքով ու մի դիտանկյունից են դիտվում: Ես դա բարձր նկարչություն չեմ համարում… Իմ նկարները իմ զինվորներն են, որոնք ամեն տեղ պաշտպանում են ինձ, իմ պատիվը: ՈՒ կպաշտպանեն նաև իմ մահից հետո, մինչև իրենք էլ կմահանան…

Տեսանյութեր

• Կառլոս Աբովյան:
• Կառլոս Աբովյանի անհատական ցուցահանդեսը Վանաձորում:

Հրապարակումներ մամուլում

• «Նա ծնվել էր որպես արվեստագետ», Ասպարեզ:

Տե՛ս նաև

• Ով ով է.հայեր (կենսագրական հանրագիտարան: Երկու հատորով), ՀՀ խմբ. հանձնաժողով՝ Հ. Մ. Այվազյան (գլխ. խմբագիր) և ուրիշներ, Երևան, Հայկական հանրագիտարան հրատ., Հ.1, Աբալյան-Ղուշչյան, 2005:
• Հենրիկ Իգիթյան, Հայկական ներկապնակ, Չեխոսլովակիա, 1986:
• Մանուկ Մուրադյան, Կառլոս Աբովյան (հուշագրություն), Հայաստան, 2002:
• Հրաչյա Մաթևոսյան, Հրաչօ «Սիրով», Վան Արյան, Ե., 2003:
• Անուշ Աբովյան, Կաղնի ծառ Լոռվա ձորում, Ե., հեղինակային հրատարակչություն, 2009:
• Տեղեկության մի մասը և նկարները՝ Կառլոս Աբովյանի կայքից:
• ԵՊՀ Հայագիտական հետազոտությունների ինստիտուտ. Աբովյան Կառլոս:
• Կառլոս Աբովյան, Երևանի ժամանակակից արվեստի թանգարան:
• Կառլոս Աբովյան, Պանորամա:
• Կառլոս Աբովյան, AV Production: