9011
edits
Changes
Առանց խմբագրման ամփոփման
*1903-1904թթ. Պետերբուրգում խմբագրել է «Բանբեր գրականության և արվեստի» պարբերականը:
*1916-1917թթ. մասնակցել է Վանի, Մուշի և էրզրումի հնագիտական արշավախմբերի աշխատանքներին:
*1917թ. ընտրվել է Մոսկվայի Լազարյան ճեմարանի պատվավոր հոգաբարձու և պրոֆեսոր։
*1930թ. ղեկավարել է Բրյուսելի համալսարանի հայագիտության ամբիոնը:
*Դասախոսել է Պետերբուրգի համալսարանի արևելյան լեզուների և պատմաբանասիրական ֆակուլտետում:
*1909թ. պաշտպանել է «Հայաստանը Հուստինիանոսի դարաշրջանում» մագիստրոսական դիսերտացիան և դարձել Պետերբուրգի համալսարանի պրիվատ-դոցենտ։ *1916թ. «Դիոնիսիոս Թրակացին և հայ մեկնիչները» (1915 թ, ռուսերեն) աշխատության համար նույն համալսարանում արժանացել է բանասիրության դոկտորի աստիճանի և ստացել պրոֆեսորի կոչում։
*1916թ. եղել է [[Էջմիածնում]], [[Մուշում]], [[Էրզրումում]], 1917թ. հնագետ [[Աշխարհբեկ Քալանթարի]] հետ մասնակցել [[Վանի]] երկրորդ հնագիտական արշավախմբին։
*1920թ. մեկնել է Լոնդոն, ապա՝ Փարիզ։*«Բյուզանդիոն» հանդեսում և այլուր լույս են տեսել նրա արտասահմանյան տարիների լավագույն աշխատությունները։ Նրա ձեռագրերը հանձնվել են Փարիզի Նուպարյան մատենադարանին, իսկ գրքերը՝ Բրյուսելի հայ գաղութին:*Ադոնցը թողել է շուրջ 80 հայերեն, ռուսերեն և ֆրանսերեն լեզուներով գրված արժեքավոր գիտական աշխատություններ՝ նվիրված գլխավորապես հայ ժողովրդի միջնադարյան պատմությանն ու գրականությանը, հայ-բյուզանդական հարաբերություններին, հայ-հունական բանասիրությանը, առասպելաբանությանը, կրոնին, լեզվաբանությանը։ Դրանք մեծ մասամբ կարճ, մենագրական բնույթի ուսումնասիրություններ են։ *«Հայաստանը Հուստինիանոսի դարաշրջանում» կոթողային մենագրության մեջ մանրամասն տալիս է Հայաստանի պատմաաշխարհագրական նկարագիրը, լուսաբանում է վաղ միջնադարյան Հայաստանի նախարարական կարգն ու հողատիրության ինստիտուտները, Հայաստանի քաղաքական կացությանը վերաբերող հարցեր։Առաջին անգամ գիտական վերլուծության է ենթարկված հայ ֆեոդալիզմի և հայ գյուղացիության մի շարք հարցեր։*Ադոնցը գյուղացիության պատմության խնդիրներն ավելի հանգամանորեն քննել է «Հայ հին շինականությունը» ուսումնասիրության մեջ։ *«Արուեստ Դիոնիսեայ Քերականի և հայ մեկնութիւնք նորին» աշխատությունը հայ-հունական բանասիրության մասին առաջին խոշոր գործն է։ Գիտական բարձր մակարդակով Ադոնցը վերլուծել է Թրակացու քերականության հայերեն թարգմանությունը և նրա վեց հայ մեկնիչների բնագրերը, կատարել բանասիրական կարևոր շտկումներ։ Մի շարք հոդվածներում վեր է հանել հայ-բյուզանդական անվանի ընտանիքների և Բագրատունիների տոհմաբանությունը։ Ի մի բերելով հույն հեղինակների կցկտուր տեղեկությունները՝ բացահայտել է բյուզանդական զորավար [[Արտավան Արշակունու]], նրա եղբայր [[Վարդ Մամիկոնյանի]], Վասիլի 1-ին և Մորիկ կայսրերի ու այլ հայազգի գործիչների կերպարները («Պատմական ուսումնասիրություններ», 1948 թ.)։ *Մեծ արժեք ունեն նաև Ադոնցի աղբյուրագիտական ու բանասիրական ուսումնասիրությունները՝ նվիրված [[Փավստոս Բուզանդին,]] [[Կորյունին]], [[Եզնիկ Կողբացուն]]։*«Մաշտոց և նրա աշակերտները ըստ օտար աղբյուրների» աշխատության մեջ Ադոնցը ցույց է տվել հայ գրերի ստեղծման պատմական իրադրությունը՝ մաշտոցյան գրերի ստեղծումը՝ դնելով 382-392թթ. միջև։ Ադոնցը ձեռնարկել է գրել հայ ժողովրդի ամբողջական պատմությունը, որի առաջին հատորը (հնագույն շրջան) լույս է տեսել ֆրանսերեն և հայերեն (1946, 1972)։ Ուշագրավ են Բրոքհաուզի և Էֆրոնի հանրագիտարանում Հայաստանի մասին Ադոնցի հոդվածները։ Նա նաև հմուտ գրականագետ էր, գրել է մի շարք հոդվածներ:
=Նկարներ=
*[http://hpj.asj-oa.am/4320/1/2001-3(3).pdf Նիկողայոս Ադոնց, Հայացած Աստվածաշունչը և անոր պատմական տարողությունը.- «Պատմա-բանասիրական հանդես», 2001, № 3, էջ 3-11։]
*Նիկողայոս Ադոնց, Հայաստանը Հուստինիանոսի դարաշրջանում (ռուս., 1908, անգլ., 1969, հայ., 1987):
*Նիկողայոս Ադոնց, Հայ հին շինականությունը, 1927:
*Նիկողայոս Ադոնց, Մաշտոց և նրա աշակերտները ըստ օտար աղբյուրների, 1925:
=Տե՛ս նաև=