«Հովհաննիսյան Հենրիկ Վահանի»–ի խմբագրումների տարբերություն
Hayazg-ից
(Նոր էջ «{{Person | name-am = Հովհաննիսյան Հենրիկ Վահանի | name-am-aliases = | name-ru = Оганесян Генрих Ваганович | name-r...»:) |
(→Աշխատանքային գործունեություն) |
||
| (Միևնույն մասնակցի 2 միջանկյալ տարբերակներ թաքցրված է) | |||
| Տող 31. | Տող 31. | ||
*1976թ.-ից ՀՍՍՀ Գիտությունների ակադեմիայի Արվեստի ինստիտուտի գիտական աստիճանաշնորհման մասնագիտական խորհրդի գիտական քարտուղար: | *1976թ.-ից ՀՍՍՀ Գիտությունների ակադեմիայի Արվեստի ինստիտուտի գիտական աստիճանաշնորհման մասնագիտական խորհրդի գիտական քարտուղար: | ||
*1990-1991թթ.՝ ՀՀ Հեռուստատեսության և ռադիոյի պետական կոմիտեի նախագահ: | *1990-1991թթ.՝ ՀՀ Հեռուստատեսության և ռադիոյի պետական կոմիտեի նախագահ: | ||
| − | |||
*Աշխատում է ԳԱԱ Արվեստի ինստիտուտում որպես թատերագիտության բաժնի վարիչ: | *Աշխատում է ԳԱԱ Արվեստի ինստիտուտում որպես թատերագիտության բաժնի վարիչ: | ||
| − | + | *2004թ.-ից՝ ՀՀ ԳԱԱ Արվեստի ինստիտուտում Թատրոնի բաժնի վարիչ։ | |
==Ձեռքբերումներ== | ==Ձեռքբերումներ== | ||
*1973թ.-ից՝ հայկական սովետական հանրագիտարանի գիտաճյուղային խորհրդի անդամ: | *1973թ.-ից՝ հայկական սովետական հանրագիտարանի գիտաճյուղային խորհրդի անդամ: | ||
| + | *1979թ. պարգևատրվել է ՀՍՍՀ Գիտությունների ակադեմիայի գովեստագրով | ||
*1980թ.՝ արվեստագիտության դոկտոր: | *1980թ.՝ արվեստագիտության դոկտոր: | ||
*1988թ.՝ պրոֆեսոր: | *1988թ.՝ պրոֆեսոր: | ||
*1992թ.-ից՝ Երևանի Եղիշե Չարենցի անվան Գրականության և արվեստի թանգարանի գիտական խորհրդի անդամ: | *1992թ.-ից՝ Երևանի Եղիշե Չարենցի անվան Գրականության և արվեստի թանգարանի գիտական խորհրդի անդամ: | ||
| − | *2001թ.-ից՝ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի հրամանով նշանակվել է ՀՀ հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհրդի անդամ։ | + | *2001թ.-ից՝ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի հրամանով նշանակվել է ՀՀ հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհրդի անդամ։ |
| + | *2003թ.՝ ՀՀ գիտության վաստակավոր գործիչ: | ||
*2006թ. ընտրվել է ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ։ | *2006թ. ընտրվել է ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ։ | ||
| − | *2011թ.-ից՝ ՀՀ հանրային հեռուստառադիոընկերության նախագահի գլխավոր խորհրդական։ | + | *2008թ. պարգևատրվել է ՀՀ Մշակույթի նախարարության ոսկե մեդալով։ |
| − | * | + | *2011թ.-ից՝ ՀՀ հանրային հեռուստառադիոընկերության նախագահի գլխավոր խորհրդական։ |
| + | *2011թ. պարգևատրվել է «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» I աստիճան-ի մեդալով: | ||
==Այլ== | ==Այլ== | ||
| Տող 51. | Տող 53. | ||
*Հեղինակ է գիտական և հանրագիտարանային հոդվածների, հրատարակվել է գիտական ժողովածուներում, հանդեսներում, մամուլում, կարդացել է զեկուցումներ հանրապետական և միջազգային գիտաժողովներում։ Հեռուստատեսությամբ վարել է մի շարք հեռուստահաղորդաշարեր՝ գրքի, լեզվի, մշակույթի վերաբերյալ, ինչպես նաև նարեկյան ընթերցուներ։ | *Հեղինակ է գիտական և հանրագիտարանային հոդվածների, հրատարակվել է գիտական ժողովածուներում, հանդեսներում, մամուլում, կարդացել է զեկուցումներ հանրապետական և միջազգային գիտաժողովներում։ Հեռուստատեսությամբ վարել է մի շարք հեռուստահաղորդաշարեր՝ գրքի, լեզվի, մշակույթի վերաբերյալ, ինչպես նաև նարեկյան ընթերցուներ։ | ||
| − | Հնագույն, միջնադարյան, և 19-դ. հայ թատրոնի պատմություն | + | ===Հնագույն, միջնադարյան, և 19-դ. հայ թատրոնի պատմություն=== |
*Հենրիկ Հովհաննիսյանը թատերագետների երրորդ սերնդի ներկայացուցիչն է մեր իրականության մեջ, սկսել է տպագրվել 60-ական թվականներից։ Համակարգելով հայ թատրոնի պատմությունը նախաքրիստոնեական շրջանից ու վաղ միջնադարից մինչև 19-դարի վերջը՝ նա առավելապես խորացել է նախաքրիստոնեական (ancient) ու միջնադարյան (medieval) թատերագիտության մեջ։ | *Հենրիկ Հովհաննիսյանը թատերագետների երրորդ սերնդի ներկայացուցիչն է մեր իրականության մեջ, սկսել է տպագրվել 60-ական թվականներից։ Համակարգելով հայ թատրոնի պատմությունը նախաքրիստոնեական շրջանից ու վաղ միջնադարից մինչև 19-դարի վերջը՝ նա առավելապես խորացել է նախաքրիստոնեական (ancient) ու միջնադարյան (medieval) թատերագիտության մեջ։ | ||
*«Թատրոնը միջնադարյան Հայաստանում. պատմության և տեսության հարցեր» խորագրով աշխատության ոլորտը միջնադարագիտական (մեդիեվիստական) թատերագիտությունն է։ Միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը Հովհաննիսյանին տրամաբանորեն հանգեցրել է այդ երևույթի բնաշխարհիկ, հետևաբար և հնագույն հիմքերի որոնմանը։ Այդ աշխատություններն են՝ '«Հայ հին դրաման և նրա պայմանաձեվերը» (1990թ), «Միջնադարյան բեմ» (2004թ.), «Հնագույն դրաման Հայաստանում» (2010թ.): | *«Թատրոնը միջնադարյան Հայաստանում. պատմության և տեսության հարցեր» խորագրով աշխատության ոլորտը միջնադարագիտական (մեդիեվիստական) թատերագիտությունն է։ Միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը Հովհաննիսյանին տրամաբանորեն հանգեցրել է այդ երևույթի բնաշխարհիկ, հետևաբար և հնագույն հիմքերի որոնմանը։ Այդ աշխատություններն են՝ '«Հայ հին դրաման և նրա պայմանաձեվերը» (1990թ), «Միջնադարյան բեմ» (2004թ.), «Հնագույն դրաման Հայաստանում» (2010թ.): | ||
*Նրա «Հայ հին դրաման և նրա պայմանաձևերը» աշխատության մեջ բացահայտվում է շղթայվածի միջազգային առասպելի այնպիսի շերտեր, որոնք մոտեցնում են խորհրդապաշտական դրամայի (սիդերական միստերիա) գաղափարին և նրա գլխավոր գործող անձի՝ Շիդարի առեղծվածին։ Այդ աշխատության երեք գլուխներն առանձին-առանձին ենթադրում են մի ընթացք, որ հանգեցնելու է շարունակության՝ «Միջնադարյան բեմ» աշխատությանը, որտեղ Քրիստոնեական պատարագի պատմական հիմքերում նա տեսնում է անտիկ դրաման։ Այնուհետև «Հնագույն դրաման Հայաստանում» աշխատության մեջ լեզվական և մատենագրական տվյալների հիման վրա քննության են առնվում հայ հնագույն դրամայի ծիսային խորհրդանիշը, տարածաժամանակային պայմանաձևը և առասպելաբանական հիմքը, որպես ժամանակի և ճակատագրի դետերմինանտներ։ Հարցադրումը հանգեցնում է դրամայի ծագման նոր տեսության։ Միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը թատերագետին դուրս է բերել նեղ թատերագիտության ասպարեզից, մղել ընդհանուր միջնադարագիտության և հայագիտության ոլորտները։ | *Նրա «Հայ հին դրաման և նրա պայմանաձևերը» աշխատության մեջ բացահայտվում է շղթայվածի միջազգային առասպելի այնպիսի շերտեր, որոնք մոտեցնում են խորհրդապաշտական դրամայի (սիդերական միստերիա) գաղափարին և նրա գլխավոր գործող անձի՝ Շիդարի առեղծվածին։ Այդ աշխատության երեք գլուխներն առանձին-առանձին ենթադրում են մի ընթացք, որ հանգեցնելու է շարունակության՝ «Միջնադարյան բեմ» աշխատությանը, որտեղ Քրիստոնեական պատարագի պատմական հիմքերում նա տեսնում է անտիկ դրաման։ Այնուհետև «Հնագույն դրաման Հայաստանում» աշխատության մեջ լեզվական և մատենագրական տվյալների հիման վրա քննության են առնվում հայ հնագույն դրամայի ծիսային խորհրդանիշը, տարածաժամանակային պայմանաձևը և առասպելաբանական հիմքը, որպես ժամանակի և ճակատագրի դետերմինանտներ։ Հարցադրումը հանգեցնում է դրամայի ծագման նոր տեսության։ Միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը թատերագետին դուրս է բերել նեղ թատերագիտության ասպարեզից, մղել ընդհանուր միջնադարագիտության և հայագիտության ոլորտները։ | ||
| − | Նա գիտաժողովներում (տեղական և միջազգային) զեկուցումներ է կարդացել տարբեր թեմաներով. Այս շարքում առանձնանում է 1980 թ. Դավիթ Անհաղթի 1500 ամյակին նվիրված երևանյան միջազգային գիտաժողովում կարդացած «Դավիթ Անհաղթի էսթետիկական կողմնորոշման մասին» զեկուցումը, ինչպես նաև՝ «Անտիկ դրամայի քրիստոնեական փոխակերպման» (մետամորֆոզ), «Լուսավորչի վկայաբանության միթոլոգիական պայմանաձևի» և այլ հարցերի մասին զեկուցումները։ | + | *Նա գիտաժողովներում (տեղական և միջազգային) զեկուցումներ է կարդացել տարբեր թեմաներով. Այս շարքում առանձնանում է 1980 թ. Դավիթ Անհաղթի 1500 ամյակին նվիրված երևանյան միջազգային գիտաժողովում կարդացած «Դավիթ Անհաղթի էսթետիկական կողմնորոշման մասին» զեկուցումը, ինչպես նաև՝ «Անտիկ դրամայի քրիստոնեական փոխակերպման» (մետամորֆոզ), «Լուսավորչի վկայաբանության միթոլոգիական պայմանաձևի» և այլ հարցերի մասին զեկուցումները։ |
*Հովհաննիսյանի հնագույն և միջնադարագիտական-թատերագիտական աշխատություններով ոչ միայն գիտական հիմքերի վրա է դրվում հայ հին և միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը, այլև ամբողջանում է հայագիտության մի ամբողջ բնագավառ։ Այլ բնույթի է Հովհաննիսյանի «Հայ թատրոնի պատմություն, 19-րդ դար» աշխատությունը։ Նա ամբողջացնում և տեսականորեն հիմնավորում է 19-րդ դարի հայ դրամատիկական թատրոնի և թատերագրության պատմությունը։ Նա այս աշխատության մեջ ոչ միայն համակարգել է պատմության ժամանակագրական շարը, այլև բուն շարադրանքում առաջադրել է հայ թատրոնի գնահատման և արժեվորման մոտեցումների և սկզբունքների մի համակարգ, որը հետագա ուսումնասիրողների համար առաջնային է դառնալու այս կամ այն դրվագը ուսումնասիրելիս։ Ինչ որ առումով այն կարելի է հայ թատերական մտքի փիլիսոփայական, գեղագիտական ընդհանրացումը համարել։ | *Հովհաննիսյանի հնագույն և միջնադարագիտական-թատերագիտական աշխատություններով ոչ միայն գիտական հիմքերի վրա է դրվում հայ հին և միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը, այլև ամբողջանում է հայագիտության մի ամբողջ բնագավառ։ Այլ բնույթի է Հովհաննիսյանի «Հայ թատրոնի պատմություն, 19-րդ դար» աշխատությունը։ Նա ամբողջացնում և տեսականորեն հիմնավորում է 19-րդ դարի հայ դրամատիկական թատրոնի և թատերագրության պատմությունը։ Նա այս աշխատության մեջ ոչ միայն համակարգել է պատմության ժամանակագրական շարը, այլև բուն շարադրանքում առաջադրել է հայ թատրոնի գնահատման և արժեվորման մոտեցումների և սկզբունքների մի համակարգ, որը հետագա ուսումնասիրողների համար առաջնային է դառնալու այս կամ այն դրվագը ուսումնասիրելիս։ Ինչ որ առումով այն կարելի է հայ թատերական մտքի փիլիսոփայական, գեղագիտական ընդհանրացումը համարել։ | ||
| − | Էսթետիկա | + | ===Էսթետիկա=== |
*«Բեմական խոսքի պոետիկան» աշխատությունը բեմական խոսքի պոետիկական հիմունքների համակարգման առաջին փորձն է մեզանում։ Հիմնվելով դրամայի տեսության, թատրոնի էսթետիկայի և դերասանի արվեստի ընդհանուր սկզբունքների վրա՝ փորձում է բացատրել թատերային խոսքի, որպես ինքնուրույն գեղարվեստական համակարգի, բնույթը։ | *«Բեմական խոսքի պոետիկան» աշխատությունը բեմական խոսքի պոետիկական հիմունքների համակարգման առաջին փորձն է մեզանում։ Հիմնվելով դրամայի տեսության, թատրոնի էսթետիկայի և դերասանի արվեստի ընդհանուր սկզբունքների վրա՝ փորձում է բացատրել թատերային խոսքի, որպես ինքնուրույն գեղարվեստական համակարգի, բնույթը։ | ||
*Հովհաննիսյանը «Դերասանի արվեստի բնույթը» (2004թ.) աշխատությունում վերանայել է «Բեմական խոսքի պոետիկան» (1973թ.) գրքի հարցադրումները։ Գլխավոր դրույթը, սակայն մնացել է նույնը՝ բեմական խոսքը որպես ինքնուրույն գեղարվեստական համակարգ։ Նա այստեղ շեղվում է Ստանիսլավսկուց։ Նա այստեղ օգտվում է Յոհան Հայզինգայի խաղի տեսությունից, այն է գործողությունը որպես նպատակ, ներշնչման աղբյուր։ 2007թ. հրատարակվել Յոհան Հայզինգայի "HOMO LUDENS" աշխատութունը՝ հոլանդերենից թարգմանված, որի խմբագիրն է Հ. Հովհաննիսյանը։ Նա գրել է գրքի առաջաբանը և «Խաղը՝ բեմական ներկայության ձևային հիմք» ծավալուն հոդվածը։ | *Հովհաննիսյանը «Դերասանի արվեստի բնույթը» (2004թ.) աշխատությունում վերանայել է «Բեմական խոսքի պոետիկան» (1973թ.) գրքի հարցադրումները։ Գլխավոր դրույթը, սակայն մնացել է նույնը՝ բեմական խոսքը որպես ինքնուրույն գեղարվեստական համակարգ։ Նա այստեղ շեղվում է Ստանիսլավսկուց։ Նա այստեղ օգտվում է Յոհան Հայզինգայի խաղի տեսությունից, այն է գործողությունը որպես նպատակ, ներշնչման աղբյուր։ 2007թ. հրատարակվել Յոհան Հայզինգայի "HOMO LUDENS" աշխատութունը՝ հոլանդերենից թարգմանված, որի խմբագիրն է Հ. Հովհաննիսյանը։ Նա գրել է գրքի առաջաբանը և «Խաղը՝ բեմական ներկայության ձևային հիմք» ծավալուն հոդվածը։ | ||
*Հենրիկ Հովհաննիսյանի էսթետիկական և փիլիսոփայական մտքի վրա ազդեցություն են ունեցել Էմանուել Կանտը, Բենեդետտո Կրոչեն, Նիկոլայ Հարտմանը, Մարտին Հայդեգերը։ | *Հենրիկ Հովհաննիսյանի էսթետիկական և փիլիսոփայական մտքի վրա ազդեցություն են ունեցել Էմանուել Կանտը, Բենեդետտո Կրոչեն, Նիկոլայ Հարտմանը, Մարտին Հայդեգերը։ | ||
| − | + | ===Քննադատություն=== | |
| − | + | *Հովհաննիսյանի թատերագիտական ժառանգության մեջ առանձին տեղ է զբաղեցնում քննադատությունը, որը նա համարում է իր գործունեության ֆակուլտատիվ դրսեվորումը։ «Թատրոն. Հին ու նոր արժեքներ», թատերագիտական ակնարկների և թատերախոսականների ժողովածուն ունի երկու հիմնական խնդիր՝ հին ու նոր երևույթների ներքին կապի որոնումը և թատրոնի, որպես գրականությունից անկախ գեղարվեստական գոյաձևի, հաստատումը։ | |
| − | = | + | *«Թատրոն և թատերախոսություն» ժողովածուն ընդգրկում է հեղինակի հիմնականում վերջին մեկուկես տասնամյակում հրապարակած հոդվածները, նաև որոշ անտիպ նյութեր, հուշագրական ակնարկներ՝ ընդհանուր թեմատիկ հարցադրումով, ինչ է թատրոնը որպես անձի հրապարակային ներկայության արվեստ, հասարակական գիտակցության դրսևորում, մտածողություն և խաղ։ Շոշափվում են բեմական արվեստի տարբեր ոլորտներ՝ դրամա, էստրադա, կրկես, ստուդիական փորձ և այլն։ Այս գիրքը յուրահատուկ ամփոփումն է հեղինակի թատերական գեղագիտության։ |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | = | ||
| − | * | ||
| − | |||
| − | |||
| − | * | ||
=Մատենագիտություն= | =Մատենագիտություն= | ||
| Տող 93. | Տող 86. | ||
=Տե՛ս նաև= | =Տե՛ս նաև= | ||
*Ով ով է.հայեր(կենսագրական հանրագիտարան:Երկու հատորով),ՀՀ խմբ. հանձնաժողով՝ Հ. Մ. Այվազյան (գլխ. խմբագիր) և ուրիշներ,Երևան,Հայկական հանրագիտարան հրատ.,Հ.1,Աբալյան-Ղուշչյան,2005: | *Ով ով է.հայեր(կենսագրական հանրագիտարան:Երկու հատորով),ՀՀ խմբ. հանձնաժողով՝ Հ. Մ. Այվազյան (գլխ. խմբագիր) և ուրիշներ,Երևան,Հայկական հանրագիտարան հրատ.,Հ.1,Աբալյան-Ղուշչյան,2005: | ||
| + | *[http://www.sci.am/members.php?mid=336&langid=2 Հայաստանի գիտությունների ազգային ակադեմիա:] | ||
[[Category:Թատերագետներ]] | [[Category:Թատերագետներ]] | ||
Ընթացիկ տարբերակը 11:58, 6 Փետրվարի 2015-ի դրությամբ
| Հովհաննիսյան Հենրիկ Վահանի | |
| Оганесян Генрих Ваганович | |
| Պատկերիկի ստեղծման սխալ. Նման նիշք չկա
| |
| Անգլերեն: | Hovhannisyan Henrik |
| Հայերեն: | Հովհաննիսյան Հենրիկ Վահանի |
| Ծննդյան տարեթիվը: | 03.06.1936 |
| Ծննդավայրը: | Լենինական, Հայաստանի Հանրապետություն |
| Համառոտ տվյալներ: Թատերագետ: | |
Բովանդակություն
Կենսագրություն
Ծնվել է 1936թ. հունիսի 3-ին Հայաստանի Հանրապետության Լենինական քաղաքում:
Կրթություն
- Ավարտել է Ա. Գրիբոյեդովի անվ. թիվ 41 հայկական միջնակարգ դպրոցը։
- 1958թ. ավարտել է Երևանի Գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտը գերազանցության դիպլոմով:
Աշխատանքային գործունեություն
- 1958-1974թթ. աշխատել է հեռուստառադիոպետկոմում:
- 1990-1991թթ.՝ նախագահ:
- 1965թ.-ից աշխատում է ՀՀ ԳԱԱ Արվեստի ինստիտուտում:
- 1972թ. ատեստավորվել է որպես ավագ գիտաշխատող:
- 1973-1974թթ. Ռադիոհաղորդումների և հեռուստատեսության պետական կոմիտեում՝ հաղորդավարական բաժնի գեղարվեստական ղեկավար:
- 1986-1991թթ. դասավանդել է ԵՊՀ-ում:
- 1968թ.-ից՝ ԵԹԱԿԻ-ում:
- 1976թ.-ից ՀՍՍՀ Գիտությունների ակադեմիայի Արվեստի ինստիտուտի գիտական աստիճանաշնորհման մասնագիտական խորհրդի գիտական քարտուղար:
- 1990-1991թթ.՝ ՀՀ Հեռուստատեսության և ռադիոյի պետական կոմիտեի նախագահ:
- Աշխատում է ԳԱԱ Արվեստի ինստիտուտում որպես թատերագիտության բաժնի վարիչ:
- 2004թ.-ից՝ ՀՀ ԳԱԱ Արվեստի ինստիտուտում Թատրոնի բաժնի վարիչ։
Ձեռքբերումներ
- 1973թ.-ից՝ հայկական սովետական հանրագիտարանի գիտաճյուղային խորհրդի անդամ:
- 1979թ. պարգևատրվել է ՀՍՍՀ Գիտությունների ակադեմիայի գովեստագրով
- 1980թ.՝ արվեստագիտության դոկտոր:
- 1988թ.՝ պրոֆեսոր:
- 1992թ.-ից՝ Երևանի Եղիշե Չարենցի անվան Գրականության և արվեստի թանգարանի գիտական խորհրդի անդամ:
- 2001թ.-ից՝ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի հրամանով նշանակվել է ՀՀ հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհրդի անդամ։
- 2003թ.՝ ՀՀ գիտության վաստակավոր գործիչ:
- 2006թ. ընտրվել է ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ։
- 2008թ. պարգևատրվել է ՀՀ Մշակույթի նախարարության ոսկե մեդալով։
- 2011թ.-ից՝ ՀՀ հանրային հեռուստառադիոընկերության նախագահի գլխավոր խորհրդական։
- 2011թ. պարգևատրվել է «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» I աստիճան-ի մեդալով:
Այլ
- Լ. Վ. Հովհաննիսյանի եղբայրը:
- Աշխատությունները վերաբերում են հայ թատրոնի պատմության և տեսության հարցերին:
- Հովհաննիսյանի գիտական հիմքի վրա է դրել հայ հին և միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը:
- Հեղինակ է գիտական և հանրագիտարանային հոդվածների, հրատարակվել է գիտական ժողովածուներում, հանդեսներում, մամուլում, կարդացել է զեկուցումներ հանրապետական և միջազգային գիտաժողովներում։ Հեռուստատեսությամբ վարել է մի շարք հեռուստահաղորդաշարեր՝ գրքի, լեզվի, մշակույթի վերաբերյալ, ինչպես նաև նարեկյան ընթերցուներ։
Հնագույն, միջնադարյան, և 19-դ. հայ թատրոնի պատմություն
- Հենրիկ Հովհաննիսյանը թատերագետների երրորդ սերնդի ներկայացուցիչն է մեր իրականության մեջ, սկսել է տպագրվել 60-ական թվականներից։ Համակարգելով հայ թատրոնի պատմությունը նախաքրիստոնեական շրջանից ու վաղ միջնադարից մինչև 19-դարի վերջը՝ նա առավելապես խորացել է նախաքրիստոնեական (ancient) ու միջնադարյան (medieval) թատերագիտության մեջ։
- «Թատրոնը միջնադարյան Հայաստանում. պատմության և տեսության հարցեր» խորագրով աշխատության ոլորտը միջնադարագիտական (մեդիեվիստական) թատերագիտությունն է։ Միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը Հովհաննիսյանին տրամաբանորեն հանգեցրել է այդ երևույթի բնաշխարհիկ, հետևաբար և հնագույն հիմքերի որոնմանը։ Այդ աշխատություններն են՝ '«Հայ հին դրաման և նրա պայմանաձեվերը» (1990թ), «Միջնադարյան բեմ» (2004թ.), «Հնագույն դրաման Հայաստանում» (2010թ.):
- Նրա «Հայ հին դրաման և նրա պայմանաձևերը» աշխատության մեջ բացահայտվում է շղթայվածի միջազգային առասպելի այնպիսի շերտեր, որոնք մոտեցնում են խորհրդապաշտական դրամայի (սիդերական միստերիա) գաղափարին և նրա գլխավոր գործող անձի՝ Շիդարի առեղծվածին։ Այդ աշխատության երեք գլուխներն առանձին-առանձին ենթադրում են մի ընթացք, որ հանգեցնելու է շարունակության՝ «Միջնադարյան բեմ» աշխատությանը, որտեղ Քրիստոնեական պատարագի պատմական հիմքերում նա տեսնում է անտիկ դրաման։ Այնուհետև «Հնագույն դրաման Հայաստանում» աշխատության մեջ լեզվական և մատենագրական տվյալների հիման վրա քննության են առնվում հայ հնագույն դրամայի ծիսային խորհրդանիշը, տարածաժամանակային պայմանաձևը և առասպելաբանական հիմքը, որպես ժամանակի և ճակատագրի դետերմինանտներ։ Հարցադրումը հանգեցնում է դրամայի ծագման նոր տեսության։ Միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը թատերագետին դուրս է բերել նեղ թատերագիտության ասպարեզից, մղել ընդհանուր միջնադարագիտության և հայագիտության ոլորտները։
- Նա գիտաժողովներում (տեղական և միջազգային) զեկուցումներ է կարդացել տարբեր թեմաներով. Այս շարքում առանձնանում է 1980 թ. Դավիթ Անհաղթի 1500 ամյակին նվիրված երևանյան միջազգային գիտաժողովում կարդացած «Դավիթ Անհաղթի էսթետիկական կողմնորոշման մասին» զեկուցումը, ինչպես նաև՝ «Անտիկ դրամայի քրիստոնեական փոխակերպման» (մետամորֆոզ), «Լուսավորչի վկայաբանության միթոլոգիական պայմանաձևի» և այլ հարցերի մասին զեկուցումները։
- Հովհաննիսյանի հնագույն և միջնադարագիտական-թատերագիտական աշխատություններով ոչ միայն գիտական հիմքերի վրա է դրվում հայ հին և միջնադարյան թատրոնի ուսումնասիրությունը, այլև ամբողջանում է հայագիտության մի ամբողջ բնագավառ։ Այլ բնույթի է Հովհաննիսյանի «Հայ թատրոնի պատմություն, 19-րդ դար» աշխատությունը։ Նա ամբողջացնում և տեսականորեն հիմնավորում է 19-րդ դարի հայ դրամատիկական թատրոնի և թատերագրության պատմությունը։ Նա այս աշխատության մեջ ոչ միայն համակարգել է պատմության ժամանակագրական շարը, այլև բուն շարադրանքում առաջադրել է հայ թատրոնի գնահատման և արժեվորման մոտեցումների և սկզբունքների մի համակարգ, որը հետագա ուսումնասիրողների համար առաջնային է դառնալու այս կամ այն դրվագը ուսումնասիրելիս։ Ինչ որ առումով այն կարելի է հայ թատերական մտքի փիլիսոփայական, գեղագիտական ընդհանրացումը համարել։
Էսթետիկա
- «Բեմական խոսքի պոետիկան» աշխատությունը բեմական խոսքի պոետիկական հիմունքների համակարգման առաջին փորձն է մեզանում։ Հիմնվելով դրամայի տեսության, թատրոնի էսթետիկայի և դերասանի արվեստի ընդհանուր սկզբունքների վրա՝ փորձում է բացատրել թատերային խոսքի, որպես ինքնուրույն գեղարվեստական համակարգի, բնույթը։
- Հովհաննիսյանը «Դերասանի արվեստի բնույթը» (2004թ.) աշխատությունում վերանայել է «Բեմական խոսքի պոետիկան» (1973թ.) գրքի հարցադրումները։ Գլխավոր դրույթը, սակայն մնացել է նույնը՝ բեմական խոսքը որպես ինքնուրույն գեղարվեստական համակարգ։ Նա այստեղ շեղվում է Ստանիսլավսկուց։ Նա այստեղ օգտվում է Յոհան Հայզինգայի խաղի տեսությունից, այն է գործողությունը որպես նպատակ, ներշնչման աղբյուր։ 2007թ. հրատարակվել Յոհան Հայզինգայի "HOMO LUDENS" աշխատութունը՝ հոլանդերենից թարգմանված, որի խմբագիրն է Հ. Հովհաննիսյանը։ Նա գրել է գրքի առաջաբանը և «Խաղը՝ բեմական ներկայության ձևային հիմք» ծավալուն հոդվածը։
- Հենրիկ Հովհաննիսյանի էսթետիկական և փիլիսոփայական մտքի վրա ազդեցություն են ունեցել Էմանուել Կանտը, Բենեդետտո Կրոչեն, Նիկոլայ Հարտմանը, Մարտին Հայդեգերը։
Քննադատություն
- Հովհաննիսյանի թատերագիտական ժառանգության մեջ առանձին տեղ է զբաղեցնում քննադատությունը, որը նա համարում է իր գործունեության ֆակուլտատիվ դրսեվորումը։ «Թատրոն. Հին ու նոր արժեքներ», թատերագիտական ակնարկների և թատերախոսականների ժողովածուն ունի երկու հիմնական խնդիր՝ հին ու նոր երևույթների ներքին կապի որոնումը և թատրոնի, որպես գրականությունից անկախ գեղարվեստական գոյաձևի, հաստատումը։
- «Թատրոն և թատերախոսություն» ժողովածուն ընդգրկում է հեղինակի հիմնականում վերջին մեկուկես տասնամյակում հրապարակած հոդվածները, նաև որոշ անտիպ նյութեր, հուշագրական ակնարկներ՝ ընդհանուր թեմատիկ հարցադրումով, ինչ է թատրոնը որպես անձի հրապարակային ներկայության արվեստ, հասարակական գիտակցության դրսևորում, մտածողություն և խաղ։ Շոշափվում են բեմական արվեստի տարբեր ոլորտներ՝ դրամա, էստրադա, կրկես, ստուդիական փորձ և այլն։ Այս գիրքը յուրահատուկ ամփոփումն է հեղինակի թատերական գեղագիտության։
Մատենագիտություն
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Մարտիրոս Մնակյան, Երևան, աշխատույթուն, 1969:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Բեմական խոսքի պոետիկան, Երևան, աշխատույթուն, 1973:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Թատրոնը միջնադարյան Հայաստանում, աշխատույթուն, Երևան, 1978:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Թատրոն. հին ու նոր արժեքներ, աշխատույթուն, Երևան, 1986:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Հայ հին դրաման և նրա պայմանաձևերը, աշխատույթուն, Երևան, 1990:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Հայ թատրոնի պատմություն, 19-րդ դար, աշխատույթուն, Երևան, 1996:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Ալեքսանդր Պուշկին, (թարգմանություններ և առաջաբան), աշխատույթուն, Երևան, 1999:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Դերասանի արվեստի բնույթը. էսթետիկական քննություն, աշխատույթուն, Երևան, 2002:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Միջնադարյան բեմ. թատրոն- եկեղեցի հարաբեր,երությունը և հայ հեգևոր դրաման, աշխատույթուն, Երևան, 2004:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Թատրոն և թատերասիրություն, Երևան, աշխատույթուն, 2004:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Հայ թատրոնի պատմություն. 19-դար, Երևան, աշխատույթուն, 2010:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Հնագույն դրաման Հայաստանում, Երևան, աշխատույթուն, 2010:
- Հովհաննիսյան Հ. Վ., Ստանիսլավսկու «սիստեմը» և խաղի պարադոքսը, աշխատույթուն, Երևան 2012:
Տե՛ս նաև
- Ով ով է.հայեր(կենսագրական հանրագիտարան:Երկու հատորով),ՀՀ խմբ. հանձնաժողով՝ Հ. Մ. Այվազյան (գլխ. խմբագիր) և ուրիշներ,Երևան,Հայկական հանրագիտարան հրատ.,Հ.1,Աբալյան-Ղուշչյան,2005:
- Հայաստանի գիտությունների ազգային ակադեմիա:
