Աբովյան Կառլոս Շավարշի

Hayazg-ից
Աբովյան Կառլոս Շավարշի
Абовян Карлос Шаваршович
Abovyan Karlos.jpg
Այլ անուններ: Կալո
Անգլերեն: Abovyan Karlos
Հայերեն: Աբովյան Կառլոս Շավարշի
Ծննդյան տարեթիվը: 17.10.1937
Ծննդավայրը: Կիրովական, Հայաստանի Հանրապետություն
Մահվան տարեթիվը: 05.12.1992
Մահվան վայրը: Վանաձոր, Հայաստանի Հանրապետություն
Համառոտ տվյալներ:
Նկարիչ:

Կենսագրություն

Ծնվել է 1937թ. հոկտեմբերի 17-ին Հայաստանի Խորհրդային Հանրապետության Կիրովական քաղաքում (այժմ՝ Վանաձոր):

Կրթություն

  • Մասնագիտացել է ինքնակրթությամբ:

Աշխատանքային գործունեություն

  • Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո որպես նկարիչ-ձևավորող աշխատել է Կիրավականի քիմիական գործարանում:
  • 1975թ.-ից ամբողջովին նվիրվել է գեղանկարչությանը:

Աշխատանքներ

  • «Մարոյի թաղումը»:
  • «Էլենի դիմանկարը», 1982:
  • «Քրոջս դիմանկարը», 1984:
  • «Ինքնանկար բերետով», 1986:
  • «Ինքնանկար», 1989:
  • «Լոռի: Մայրամուտի գույներ», 1991:

Այլ

  • Ստեղծագործել է հիմնականում դիմանկարի ժանրում:
  • Կտավներին յուրահատուկ են խորհրդապաշտությունը, գունային ոչ կաղապարային լուծումները, դինամիկան:
  • 1995թ. ունեցել է անհատական ցուցահանդեսներ Երևանում և Վանաձորում (հետմահու):

Մեջբերումներ Կառլոս Աբովյանից

  • Իմ կտավները իմ ժողովրդի հարստությունն են:
  • Նկարչությունից դուրս ամեն ինչ հեշտ է:
  • Նկարչության հետ դժվար է պայքարել: Ես պայքարում եմ իմ գաղափարների, իմ ազատության համար:
  • Կյանքի իմաստը անիմաստությունն է. իզուր ենք այն փորձում գրել մեծատառով:
  • Հանճարեղությունը պարզության մեջ է. դա հատուկ է մեծ արվեստագետներին:
  • Չեմ տեղավորվում մարդկանց մեջ: Չեմ նկարի, երբ հիասթափվեմ մարդկանցից:
  • Ինձ այսպիսին է դարձրել սովը, բնությունն ու գրքերը:
  • Դուք չգտաք իմ սրտի ճանապարհը:
  • Ինձ չնչին թողեք, որ ես մեծանամ:
  • Նկարիչների միության անդամ դառնալով` ոչ ոք նկարիչ չի դառնում: Ավելորդ բաներ են էդ բոլորը: Քանի անգամ առաջարկել են, հրաժարվել եմ:Իսկական նկարիչը պիտի նկարի. դա է նրա խնդիրը. ցուցահանդեսներին մասնակցելը, էն էլ մի գործով, դատարկ բան է: Հետո, ամենամեծ նկարիչները միայն իրենց կարող են թույլ տալ կենդանության օրոք անհատական ցուցահանդես բացել` Պիկասոն, Շագալը, Սարյանը…
  • Արվեստը որդին է տառապանքի և սիրո:
  • Գեղեցիկ կանանց հետ հավասար տխրում եմ նրանց գեղեցկության կորչելու համար, և դա այլ զգացմունքների են ոմանք վերագրում, առանց հասկանալու, որ ինձ թախիծ բերողը կորչող-գնացող գեղեցկությունն է: Եթե նկարում եմ որևէ նրբություն, դետալ, գեղեցիկ մի շարժում կամ երանգ, որ անգամ սիրածը չի նկատում սիրածի մեջ, դա գեղեցկությունն ընկալելու սրությունից է, ոչ թե այլ բան…
  • Կանայք ինձ շատ են վստահում, նույնիսկ այնպիսի բաներ, որ կգերադասեի չիմանալ: Որքան էլ տանջվեն-տառապեն` չեն կարող լռել, միևնույն է, մեկին պիտի ասեն, մի սրտակից պիտի գտնեն… ես էլ ի՞նչ – լսում եմ ու նկարում նրանց: ՈՒ ավելի ճիշտ եմ նկարում: Իմ բոլոր դիմանկարները, առանց բացառության, նախատիպեր ունեն… Միայն շորերը, զարդերն են իմ հորինածը: Եթե մարդը լավն է, ի՞նչու արտաքին ու ներքին բարեմասնություններին համապատասխան հագուստով չներկայանա: Եթե շատ-շատ եմ հավանում նրան, ի՞նչու, գոնե նկարի մեջ, թագավորական զգեստներ չնվիրեմ :Դա էլ իմ քմահաճույքը հաշվեք…
  • Ինձ թվում է ձորերում մի բան ունեմ կորցրած, գնում եմ գտնելու և միշտ դատարկ ձեռքով տուն եմ գալիս…
  • Թումանյանով գալիս ենք, Թումանյանով գնում ենք այս աշխարհից:
  • Մեծերը մեծ գալիս, մեծ գնում են էս աշխարհից:
  • Տիգրանյանը, Թումանյանը ինձ համար մնում են առեղծված. չեմ կարողանում հասկանալ՝ ոնց են «Անուշ» ստեղծել: Դա այնպիսի գործ է, որ ուզում ես ցանկացած ժամանակ լսել: « Անուշը» չես կարող մեկնաբանել, որովհետև այն հարազատ է, շատ հարազատ: Լսում ես « Անուշը» և սկսում թախծել կյանքի անցողիկության համար…
  • Սուտ է, որ նկարիչը գործեր է ստեղծում ապագայի համար: Թե ուժեղ գործ եղավ` էսօր էլ կընկալվի: Էնքան ուժեղ ու միաժամանակ էնքան պարզ պիտի լինի արվեստի գործը, որ մեկ-երկու չէ, այլ տասնյակ սերունդների բավարարի, ապրեցնի: Թումանյանի արածի պես:
  • Արվեստանոցում, թեկուզ աչքերս փակ, տեսնում եմ մեր բնության ամեն անկյունը, լույսի փոխվելը, գույների խաղը: Լիքն եմ դրանցով, բոլորն իմ մեջ են, ծնվածս օրից...
  • Զարմանալի բաներ կան էս աշխարհում... ՈՒզում եմ նկարեմ, չէ՞, հանկարծ տեսնում եմ, որ մեջս մի խռով բան կա…Մինչև չգտնեմ, թե ով է խռովել, ում եմ նեղացրել, չեմ նկարում: Բայց ավելի շատ ես եմ խռոված լինում…
  • Կտավի ամեն քառակուսին, ցանկացած ընտրությամբ ինքնին նկար պիտի լինի: Իսկական, ուժեղ նկարը, թե գլխիվայր դրած, թե կողքի, պիտի նայվի: Թե չէ նկարներ կան, որ միայն մի դիրքով ու մի դիտանկյունից են դիտվում: Ես դա բարձր նկարչություն չեմ համարում… Իմ նկարները իմ զինվորներն են, որոնք ամեն տեղ պաշտպանում են ինձ, իմ պատիվը: ՈՒ կպաշտպանեն նաև իմ մահից հետո, մինչև իրենք էլ կմահանան…

Նկարներ

Անձնական

Գեղանկար

Գծանկար

Տեսանյութեր

Հրապարակումներ մամուլում

Տե՛ս նաև